Poezja

Urszula Kiełczewska
Urszula Kiełczewska
miasto: Białystok rocznik: 1989-09-16

Miłośniczka wieczornej lektury, baśniowych historii i tajemniczych krain. Entuzjastka muzyki z dobrym tekstem. Zapalona motocyklistka pokonująca swoje pierwsze tysiące kilometrów na dwóch kołach.Urodzona w 1989 r. Jej wiersze znalazły się w antologii poetyckiej Białystok Poetycki 2011 (wyd. Fundacja M.I.A.S.T.O. Białystok). Dwukrotna laureatka konkursu literackiego Chwile uniesienia na opowiadanie erotyczne (Polki.pl). Wielokrotna laureatka konkursów recytatorskich. Z zawodu korektor, audiodeskryptor, copywriter.


Kropka

Starałem się być najlepszy.
Trafiłem w wir wydarzeń i trzymałem pięć srok za ogon.
Miałem i wróbla w garści, i gołębia z dachu.
Lepiłem garnki za świętych.
Gdzie nie spojrzeć, moja ręka odcisnęła swe piętno.
Gdzie nie zajrzeć, pozostawiłem mój znak jakości.

Robiłem, co mogłem, aby być wszędzie.
Zawsze w gotowości, bez urlopów czy zwolnień.
Nie przysypiałem, nie markowałem pracy, nie wykłócałem o awans.

Stałem prosto, a moje plecy były wzorem dla innych.
(Łokcie schowane, krok sprężysty, waga do przyjęcia).
Nie prosiłem o nic, nie żaliłem się na nic.
Nie miałem nigdy powodów do narzekań.

Moje życie przebiegło bez ekscesów i dramy.
Serce mi szybciej nie biło, krew nie wrzała, oddech nie przyspieszał.
Trzeźwe oko i rozum zawsze były ze mną.

Nie brałem nic na kredyt, nawet zaufania.
Nie spłacałem długów, nie chodziłem na żebry.
Finansowych piramid nie stworzono dla mnie.

Pozostawiłem porządek i ład, zasady i spokój.
Sąsiadów bez wiedzy, kim naprawdę byłem
i sprzedawców bez wspomnień, że mnie kiedyś znali.
Nawet o trumnę się nie wykłócałem – jest prosta i z drewna.
Kupiona nieco wcześniej przy spłacaniu pogrzebu.

Kamień nagrobny niewielki. Na nim są dwie daty.
Najpierw moich narodzin. Później mojej śmierci.
Dzieli je niewiele, nawet miesiąc ten sam.

Czasem uśmiecham się na myśl, że zgiełk szybko żyjących
rodzi się z nadziei, że ich koniec jest inny.
Jak ich całe życie – głośniejszy, znaczący.
Wtedy zamykam oczy i upajam się ciszą.
Bo śmierć i ciąg dalszy jest już tylko kropką.





Współczesność

Najlepsi przyjaciele to psycholog i coach.
Pomogą w każdej sprawie i zawsze doradzą.
Ich rady kosztują, lecz są zawsze trafne.
Ciągle masz ich pod ręką, nie gadają o dzieciach.

Nowe badania mówią, że jesteś zagubiony,
a naukowcy sprawdzają, co z tym trzeba zrobić.
Nawet nie wiesz, ile dzieje się w twojej głowie.
(I ile z tego to myśli nieczyste i wieczne)

Kiedyś oswajano ogień, teraz – umysł.
Wiadomo już, czego można się bać, czego wstydzić.
O czym mówić znajomym, jak przełamywać tabu.
Jak wychować siebie, znaleźć pracę, pokonywać lęki.
Zdobyć przyjaciół, odkryć własne ja, zbudować pewność siebie.

Na każdą bolączkę – dostaniesz receptę.
Radę długo- i krótkoterminową.
Poradę online i w gabinecie.
Na spotkaniu motywacyjnym, meetingu albo twarzą w twarz.
Kameralnie i grupowo. Taniej i drożej.

Musisz wiedzieć, co wiesz, a czego nie wiesz
i jak znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania.
Twój cel to znać własne cele i kłaść się spać spełnionym.

A gdy już zmęczysz się modelowaniem własnego umysłu,
przynajmniej będziesz wiedział, że próbowałeś wszystkiego.

Wtedy wrócisz do klasyki: wiem, że nic nie wiem.
I umierać będzie o wiele, wiele weselej.





Przyjaciel - nieprzyjaciel

Gdy znajdziesz przyjaciela, chcesz aby był zawsze,
więc całkiem nieopatrznie streszczasz mu swe życie.
Mówisz więc i mówisz, chociaż wcale nie chcesz.
Bo co kogo obchodzi historia twoich czynów.

Ale wierzysz mocno, że szczerość umacnia.
I wywnętrzasz problemy, bolączki i spory.
Twoje stare wybryki i wyblakłe zdjęcia.
I masz nadzieję, że warte to cokolwiek.

Historia zaś się kończy zawsze jednym słowem:
koniec. Nic więcej z tego nie wyciągniesz.
A cała ta szczerość, której próbowałeś
wydaje się być zagraniem nie całkiem sensownym.

Minęły czasy przyjaciół; teraz w nich nie wierzę.
A ludzie bliscy są bliscy, nie mają etykiet.
Z nimi smakuje cisza, a każdy nasz problem
może być ciszą lub głosem – całkiem dowolnie.

I choć spotkania zdarzają się raz na pół roku
aż tęsknię i zbyt często spoglądam w kalendarz,
najbliższe mi są chwile, kiedy po spotkaniu
wiem, że teraz odpocznę. Od nich i od siebie.





Dosłownie

Bardzo lubię dosłowność - stawia wszystko jasno.
Wyjaśnia za i przeciw, nie lubi szarej strefy.

Oddziela zło od dobra i modę od obciachu.
W jasności jej spostrzeżeń nie sposób się zagubić.

Jest albo – albo. Tak lub tak. Nigdy chyba czy może.
Ma więcej wspólnego z GUS-em niż lekcją polskiego
(nie każe się domyślać, o czym mógł myśleć poeta
i nigdy nie chce gdybać, czy był, czy nie był wielki).

Podlicza odchylenia, by znać margines faktów.
Zna wszelkie prawa fizyki i lubi słowo constans.
Nie gdyba, ile lat ma na pewno, a ile potencjalnie
(rocznik i kalendarz wskazują zawsze tak samo).

Na końcu stawia kropkę, nie średnik czy przecinek.
Wszystko kończy na amen – i po niej nic już nie ma.





Wiedza

Na pewno wiem coraz więcej. A im więcej, tym lepiej.
Nie jestem już niepewna, że mogłabym nie wiedzieć.
„Per aspera ad astra” i „lux in tenebris”:
wszystko mam w małym palcu – albo będę miała.

Nic mnie już nie zaskoczy – nawet z geografii,
bo Ob i Jenisej znam lepiej niż Narew.
Przed snem pochłaniam tabliczkę – mnożenia, rzecz jasna.
Minuta na każdą cyfrę (to mój „Jeden z dziewięciu”).

Jery i jary rozróżnię. Jak jeżynę z jarzyną.
Ubezdźwięcznienie wsteczne nie jest mi tajemnicą.
Wiem, kiedy był sejm niemy i krucjata dziecięca.
I szybko umiem policzyć, ile trwały zabory.

Znam proces wzrostu i fotosyntezy.
Wiem, czym jest chymus, hummus i humus.
I bardzo lubię ssaki, chociaż wolę ryby.
A rekin jest dla mnie królem wszystkich królów.

Nie umiem być niepewna, nie wiedzieć albo nie znać.
Brak odpowiedzi jest dla mnie najwyższym stopniem zniewagi.
I tylko korki z życia jakoś mi nie wychodzą.
Bo odpowiedzi zazwyczaj nie łączą się z pytaniami.